Meteora

U stop gór Pindos na zachodnich krańcach Niziny Tesalskiej w Grecji, pną się w górę 24 ogromne skały o płaskich szczytach. Skały Meteory zbudowane są z warstw piaskowca i zlepieńca. Uformowały się ok 60 milionów lat temu jako kamienne dno morza, pokrywającego wówczas obszar obecnej Tesalii. Seria gwałtownych ruchów skorupy ziemskiej spowodowała wywyższenie dna, tworząc wyniesiony płaskowyż. Siły przyrody takie jak deszcze, wiatry i zmiany temperatury, uformowały ogromne wieże skalne.

Pierwszymi mieszkańcami Meteory byli pustelnicy którzy chronili się w zagłębieniach i szczelinach wieżyc, osiągających do 550m wysokości.

W latach 1356-1372 na wieży zwanej Szeroką skałą został wybudowany klasztor o nazwie Wielki Meteor. Miejsce to doskonale odpowiadało potrzebom mnichów. Byli tam bezpieczni i odseparowani od politycznych niepokojów. Kontrolowali też w pełni dostęp do klasztoru. Przybysze mogli dostać się doń jedynie po długiej drabinie, którą w obliczu jakiegokolwiek zagrożenia, mnisi wciągali na górę. W XV i XVI w. wzniesiono większe i wygodniejsze budynki. Drabina została zastąpiona szczególnym urządzeniem dla ludzi o stalowych nerwach, a składającym się z liny i sieci wciąganej kołowrotem umieszczonym na wystającym ze skały nad przepaścią rusztowaniu. Dziś 115 wykutych w skale stopni pozwala dostać się na szczyt w nieco mniej ryzykowny sposób.

Mimo ograniczonej powierzchni od XIII do XVI wieku na Meteorze wybudowano 24 różne klasztory. Dziś zamieszkałych jest tylko pięć z nich. Klasztory św Warlaama, Wielki Meteor oraz Trójcy Świętej mieszczą zakony męskie. W klasztorach św Stefana i Roussanou mieszkają mniszki.

Wobec stale wzrastającego znaczenia Meteory jako obiektu muzealnego, rokrocznie odwiedzanego przez tysiące turystów, młodzi ludzie pragnący wstąpić do zakonów, niechętnie myślą o jej coraz bardziej narażonych na brak spokoju klasztorach, zaś starsi mnisi i mniszki uciekają stąd, by znaleźć odosobnienie w nie tak modnych miejscach.