Jeziora kraterowe, Karapinar.

Obszar wokół miasta Karapinar w środkowej Anatolii to pradawny krajobraz wulkaniczny, usiany tufowymi stożkami i kraterami. W lejach wygasłych wulkanów powstały liczne jeziora, w tym najsłynniejsze Aci Gölü (gorzkie jezioro) i Meke Gölü (uśmiechnięte jezioro). Obydwa stanowią ważne źródła wody dla tutejszego ptactwa.

Kaldera, w której powstało słone Meke Gölü, uformowała się miliony lat temu w wyniku potężnej erupcji, która spowodowała załamanie się wulkanu. Trzystumetrowy, tufowy stożek pośrodku krateru ukształtował się na skutek późniejszego wybuchu. Obwód kaldery wynosi 4 km, a jej głębokość dochodzi do 12 m.

W każdym zakątku Turcji można natknąć się na szklane amulety w błękitnym kolorze. Nazar Bancugu to chroniące przed złem oko proroka, a Meke Gölü jest jego swoistą wersją, opiekująca się całym krajem.

Geologiczna aktywność regionu, ze skłonnościami do trzęsień ziemi, od zamierzchłych czasów niepokoiła miejscową ludność Malowidła skalne w pobliżu Çatalhöyük

przedstawiają erupcję wulkanu, datowaną na 6200 r. p.n.e.

W okolicy nie ma ubitych tras, ale warto dojechać tu okrężna drogą.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Jezioro Garda

Garda jest gwiazdą pośród wszystkich jezior, słynących z wyrafinowanego piękna. Największe jezioro w kraju ma 370 km2 i 346 m głębokości. Jego spektakularny krajobraz jest pełen kolorów i kontrastów. Wydłużony kształt zbiornika powstał w dolinie morenowej, uformowanej w czasie zlodowacenia. Garda leży w pobliżu Alp, w połowie drogi między Wenecją a Mediolanem. Posiada wyjątkowo łagodny mikroklimat, który sprzyja rozwojowi zielonej roślinności. Jezioro działa jak kolektor słoneczny, gdzie ciepło zatrzymywane jest przez pobliskie szczyty.

Północna część Gardy jest węższa i otoczona górami, zdominowanymi przez Monte Baldo o wysokości

2078 m gdzie można wyjechać kolejką linową z miejscowości Malcesine. Strome wapienne skarpy pokryte lasami i pastwiskami, schodzą niemal wprost do jeziora. Tutejsze drogi i ścieżki wiją się przez odizolowane wioski, mijają stare zamki i zabytkowe kościoły, zbudowane na skalnych zboczach.
W kierunku południa klimat robi się bardziej śródziemnomorski. Szerokość jeziora dochodzi do 17 km, a krajobraz przyjmuje postać łagodnych wzgórz, porośniętych cyprysami, oleandrami i winoroślami.

W położonej na półwyspie miejscowości Sirmione, znajdują się gorące źródła,

urokliwe brukowe uliczki i XIII wieczny zamek.
Wyjątkową atrakcją turystyczną są także ruiny willi rzymskiego poety, Katullusa.

Na zachodnim wybrzeżu mieści się Brescia, znany wakacyjny kurort dla zamożnych. Jezioro Garda jest jednym z najważniejszych ośrodków żeglugi i windsurfingu w Europie.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Jezioro Asfaltowe

Ten osobliwy żart natury można podziwiać na południu Trynidadu. Pośród sielankowej, tropikalnej scenerii, gdzie zimorodki i kolibry fruwają między dzikimi owocowymi drzewami, a czaple brodzą między liliami wodnymi, unosi się niebywały smród. Pochodzi on z pobliskiego jeziora, to skutek wypływu naturalnego asfaltu na powierzchnię ziemi.

Nikt nie potrafi wyjaśnić, jak zbiornik ten został ukształtowany. Naukowcy twierdzą, że powstał on w skutek wyrzutów gazów i błota, być może podczas trzęsienia ziemi. Zalegająca płytko pod powierzchnią oleista emulsja, wydostała się na zewnątrz i stwardniała tworząc asfaltową skorupę. Niewielkie ilości substancji wciąż wydostają się spod ziemi, zagrażając okolicznym drogom i budynkom. Z drugiej strony asfalt ten jest wydobywany, przetwarzany i eksportowany jako znakomity materiał przemysłowy.

Jezioro asfaltowe jest wystarczająco twarde aby po nim chodzić. Niebezpieczna jest tylko niewielka część na środku zbiornika, zwana „matką jeziora”, która wciąga jak bagno. Jezioro jest wyżłobione przez koryta o głębokości 1,5 m, które wydzielają siarkę i gromadzą wodę deszczową. Ludzie regularnie się tutaj kąpią, wierząc, że to wyleczy ich reumatyzm. W asfalcie znaleziono wiele starożytnych artefaktów, łącznie z zębem mastodonta i drzewem sprzed 4000 lat.

Indianie wierzyli, że powstanie jeziora było karą z nieba. Członkowie lokalnego plemienia świętowali wielkie zwycięstwo, zjadając kolibry, mimo ze ptaki te były duchami ich przodków. Skrzydlaty bóg był tak wściekły, ze rozerwał ziemię i zatopił całą wioskę. Dla Indian, Jezioro Asfaltowe było symbolem pustki. Dla współczesnych mieszkańców tego regionu stanowi przede wszystkim źródło dochodu.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Park Narodowy Sagarmatha

Sagarmatha oznacza w sanskrycie „Matkę Wszechświata”. Taką nazwę w języku nepalskim nosi zarówno Mount Everest, jak i otaczający go park narodowy o powierzchni 1148 km2. Góry lodowce i głębokie doliny zdominowane są przez południową ścianę Everestu, który wznosi się na granicy z Tybetem. Sagarmatha o wysokości 8848 m to najwyższy szczyt na świecie, strzeżony przez sześć innych wierzchołków, mierzących ponad 6000 m. Wąwozy i nierówny teren w jego sąsiedztwie, nigdy nie znajdują się poniżej 2845 m.

Na niższych obszarach parku rosną jałowce, brzozy i olbrzymie jodły, a wiosną i w porze monsunów kwitną rododendrony. Chronione siedlisko zamieszkuje 118 gatunków ptaków, w tym kuropatnik nepalski i wieszczek. Do występujących tutaj ssaków należą piżmowce i tary himalajskie, a także szakale, łasice, kuny kangury i niedźwiedzie himalajskie. Od czasu do czasu można spotkać także panterę śnieżną i pandę małą.

Siedziba parku i centrum turystyczne mieszczą się w wiosce Namache Bazar, skupiającej społeczność Szerpów, która dominuje w e wschodnim Nepalu. Większość odwiedzających korzysta z tutejszego wejścia do parku (południowe wejście znajduje się na północ od Mondzo, jeden dzień wspinaczki od lądowiska w Lukli).Wystarczy przejść kilka kroków, zostawiając w tyle budynki Namache, żeby na własne oczy zobaczyć niesamowity górski krajobraz: grzbiety Lhotse, Nuptse, Cho Oyu, Thamserku i Ama Dablam, stojące w sąsiedztwie samego Mount Everest.

Źródło: „501 Najwspanialszych cudów natury”.