Park Narodowy Durmitor i kanion rzeki Tary.

Rzeka Tara płynie doliną o głębokości 1300 m. Jest to drugi najgłębszy przełom na świecie, zaraz po Wielkim Kanionie w Arizonie. Rzeka charakteryzuje się bardzo wartkim nurtem, pełnym uskoków, kaskad i wirów. Niektóre z nich bywają naprawdę bardzo niebezpieczne. Kanion ma 80 km długości i ciągnie się przez malownicze łąki oraz lasy.

Park obejmuje obszar o powierzchni 390 km2. Ze względu na zachwycający krajobraz, uformowany w wyniku zlodowacenia, w 1980 r. został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Nierówny płaskowyż pełen jest głębokich kanionów, górskich jezior, ośnieżonych szczytów, rzek znikających pod ziemią oraz źródeł wypływających wprost ze skał. Tereny parku otoczone są z trzech stron kanionami i masywami Durmitor, którego najwyższy szczyt ma wysokość 2552 m.

Wyróżniającą cechą tutejszego krajobrazu jest osiemnaście glacjalnych jezior, znanych jako Gorskie Oci (Górskie Oczy). Nigdzie indziej na świecie nie ma tylu wysokogórskich zbiorników na tak stosunkowo niewielkiej powierzchni. Najsłynniejsze jest Crno (Czarne Jezioro) położone na wysokości 1416 m. Składa się z dwóch jezior połączonych ze sobą wąskim kanałem i zasilane jest przez strumienie które latem zmieniają się w wodospad. Crno znajduje się w gęstym iglastym lesie co sprawia, ze jego wody mają intensywny zielono-niebieski kolor.

Tutejsze góry znane są ze znakomitych tras narciarskich i zróżnicowanych ścian wspinaczkowych. Dla odważnych na rzece Tarze organizowane są spływy tratwą.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Dolina Śmierci.

Dolina Śmierci to pełen skrajności obszar usytuowany w południowo-wschodniej Kalifornii. Mimo że sama nazwa sugeruje nieurodzajne, spustoszone miejsce, można tutaj znaleźć ponad 1000 gatunków roślin i mnóstwo zwierząt, które z powodzeniem zaadoptowały się w surowym środowisku. Większa część doliny zlokalizowana jest pomiędzy dwoma pasmami górskimi i leży poniżej poziomu morza. Obszar ten znany jako Badwater Basin, jest najniżej polożonym punktem w Północnej Ameryce.

Swój obecny kształt dolina zawdzięcza przemianom, jakie zachodziły w ciągu milionów lat. Kiedyś na jej terenach znajdowało się ciepłe, płytkie morze. Najstarsze skały w tym regionie mają ok. 1,7 miliarda lat, a góry wyznaczające granice doliny są historyczną formacją geologiczną. Dolina Śmierci to najgorętsze i najsuchsze miejsce w kraju. Latem temperatury w ciągu dnia dochodzą tutaj do 50 st. C. Tymczasem nocą potrafią w okresie zimowym spaść nawet poniżej 0 st. C.

Występuje tu bardzo mało opadów, ale kiedy już się pojawią, cała pustynia natychmiast rozkwita milionem dzikich kwiatów. Niezwykłość tego miejsca podkreślają także porośnięte lasami, ośnieżone szczyty gór, piaskowe wydmy, kamienista pustynia oraz liczne wąwozy.

Żyjące tutaj zwierzęta to zazwyczaj małe nocne ssaki. Większe gatunki takie jak puma, kojot czy owca kanadyjska zasiedlają obszary położone wyżej, gdzie znajduje się więcej wody i roślinności. Dolina jest także domem dla grzechotników, skorpionów i czarnych wdów. Jest to bez wątpienia bezlitosne i niegościnne miejsce, ale na swój sposób piękne. Do najpopularniejszych miejsc tego regionu należą Zabriskie Point i Dante's View, gdzie na tle unikatowego krajobrazu turyści mogą podziwiać wschody i zachody słońca oraz Artists Paette, kanion Marble i Zamek Scotty,ego.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Jeziora kraterowe, Karapinar.

Obszar wokół miasta Karapinar w środkowej Anatolii to pradawny krajobraz wulkaniczny, usiany tufowymi stożkami i kraterami. W lejach wygasłych wulkanów powstały liczne jeziora, w tym najsłynniejsze Aci Gölü (gorzkie jezioro) i Meke Gölü (uśmiechnięte jezioro). Obydwa stanowią ważne źródła wody dla tutejszego ptactwa.

Kaldera, w której powstało słone Meke Gölü, uformowała się miliony lat temu w wyniku potężnej erupcji, która spowodowała załamanie się wulkanu. Trzystumetrowy, tufowy stożek pośrodku krateru ukształtował się na skutek późniejszego wybuchu. Obwód kaldery wynosi 4 km, a jej głębokość dochodzi do 12 m.

W każdym zakątku Turcji można natknąć się na szklane amulety w błękitnym kolorze. Nazar Bancugu to chroniące przed złem oko proroka, a Meke Gölü jest jego swoistą wersją, opiekująca się całym krajem.

Geologiczna aktywność regionu, ze skłonnościami do trzęsień ziemi, od zamierzchłych czasów niepokoiła miejscową ludność Malowidła skalne w pobliżu Çatalhöyük

przedstawiają erupcję wulkanu, datowaną na 6200 r. p.n.e.

W okolicy nie ma ubitych tras, ale warto dojechać tu okrężna drogą.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Jezioro Garda

Garda jest gwiazdą pośród wszystkich jezior, słynących z wyrafinowanego piękna. Największe jezioro w kraju ma 370 km2 i 346 m głębokości. Jego spektakularny krajobraz jest pełen kolorów i kontrastów. Wydłużony kształt zbiornika powstał w dolinie morenowej, uformowanej w czasie zlodowacenia. Garda leży w pobliżu Alp, w połowie drogi między Wenecją a Mediolanem. Posiada wyjątkowo łagodny mikroklimat, który sprzyja rozwojowi zielonej roślinności. Jezioro działa jak kolektor słoneczny, gdzie ciepło zatrzymywane jest przez pobliskie szczyty.

Północna część Gardy jest węższa i otoczona górami, zdominowanymi przez Monte Baldo o wysokości

2078 m gdzie można wyjechać kolejką linową z miejscowości Malcesine. Strome wapienne skarpy pokryte lasami i pastwiskami, schodzą niemal wprost do jeziora. Tutejsze drogi i ścieżki wiją się przez odizolowane wioski, mijają stare zamki i zabytkowe kościoły, zbudowane na skalnych zboczach.
W kierunku południa klimat robi się bardziej śródziemnomorski. Szerokość jeziora dochodzi do 17 km, a krajobraz przyjmuje postać łagodnych wzgórz, porośniętych cyprysami, oleandrami i winoroślami.

W położonej na półwyspie miejscowości Sirmione, znajdują się gorące źródła,

urokliwe brukowe uliczki i XIII wieczny zamek.
Wyjątkową atrakcją turystyczną są także ruiny willi rzymskiego poety, Katullusa.

Na zachodnim wybrzeżu mieści się Brescia, znany wakacyjny kurort dla zamożnych. Jezioro Garda jest jednym z najważniejszych ośrodków żeglugi i windsurfingu w Europie.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Jezioro Asfaltowe

Ten osobliwy żart natury można podziwiać na południu Trynidadu. Pośród sielankowej, tropikalnej scenerii, gdzie zimorodki i kolibry fruwają między dzikimi owocowymi drzewami, a czaple brodzą między liliami wodnymi, unosi się niebywały smród. Pochodzi on z pobliskiego jeziora, to skutek wypływu naturalnego asfaltu na powierzchnię ziemi.

Nikt nie potrafi wyjaśnić, jak zbiornik ten został ukształtowany. Naukowcy twierdzą, że powstał on w skutek wyrzutów gazów i błota, być może podczas trzęsienia ziemi. Zalegająca płytko pod powierzchnią oleista emulsja, wydostała się na zewnątrz i stwardniała tworząc asfaltową skorupę. Niewielkie ilości substancji wciąż wydostają się spod ziemi, zagrażając okolicznym drogom i budynkom. Z drugiej strony asfalt ten jest wydobywany, przetwarzany i eksportowany jako znakomity materiał przemysłowy.

Jezioro asfaltowe jest wystarczająco twarde aby po nim chodzić. Niebezpieczna jest tylko niewielka część na środku zbiornika, zwana „matką jeziora”, która wciąga jak bagno. Jezioro jest wyżłobione przez koryta o głębokości 1,5 m, które wydzielają siarkę i gromadzą wodę deszczową. Ludzie regularnie się tutaj kąpią, wierząc, że to wyleczy ich reumatyzm. W asfalcie znaleziono wiele starożytnych artefaktów, łącznie z zębem mastodonta i drzewem sprzed 4000 lat.

Indianie wierzyli, że powstanie jeziora było karą z nieba. Członkowie lokalnego plemienia świętowali wielkie zwycięstwo, zjadając kolibry, mimo ze ptaki te były duchami ich przodków. Skrzydlaty bóg był tak wściekły, ze rozerwał ziemię i zatopił całą wioskę. Dla Indian, Jezioro Asfaltowe było symbolem pustki. Dla współczesnych mieszkańców tego regionu stanowi przede wszystkim źródło dochodu.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Park Narodowy Sagarmatha

Sagarmatha oznacza w sanskrycie „Matkę Wszechświata”. Taką nazwę w języku nepalskim nosi zarówno Mount Everest, jak i otaczający go park narodowy o powierzchni 1148 km2. Góry lodowce i głębokie doliny zdominowane są przez południową ścianę Everestu, który wznosi się na granicy z Tybetem. Sagarmatha o wysokości 8848 m to najwyższy szczyt na świecie, strzeżony przez sześć innych wierzchołków, mierzących ponad 6000 m. Wąwozy i nierówny teren w jego sąsiedztwie, nigdy nie znajdują się poniżej 2845 m.

Na niższych obszarach parku rosną jałowce, brzozy i olbrzymie jodły, a wiosną i w porze monsunów kwitną rododendrony. Chronione siedlisko zamieszkuje 118 gatunków ptaków, w tym kuropatnik nepalski i wieszczek. Do występujących tutaj ssaków należą piżmowce i tary himalajskie, a także szakale, łasice, kuny kangury i niedźwiedzie himalajskie. Od czasu do czasu można spotkać także panterę śnieżną i pandę małą.

Siedziba parku i centrum turystyczne mieszczą się w wiosce Namache Bazar, skupiającej społeczność Szerpów, która dominuje w e wschodnim Nepalu. Większość odwiedzających korzysta z tutejszego wejścia do parku (południowe wejście znajduje się na północ od Mondzo, jeden dzień wspinaczki od lądowiska w Lukli).Wystarczy przejść kilka kroków, zostawiając w tyle budynki Namache, żeby na własne oczy zobaczyć niesamowity górski krajobraz: grzbiety Lhotse, Nuptse, Cho Oyu, Thamserku i Ama Dablam, stojące w sąsiedztwie samego Mount Everest.

Źródło: „501 Najwspanialszych cudów natury”.

Ilulissat - lodowy fiord.

Na zachodnim wybrzeżu Grenlandii, 250 km na północ od koła podbiegunowego, znajduje się fiord Ilulissat. U jego nasady leży Sermeq Kujalleq, jeden z najaktywniejszych lodowców na świecie. Przemieszcza się z prędkością 19 m dziennie, co odpowiada 35 km3 lodu rocznie.

Kombinacja ogromnej pokrywy lodowej i szybko przemieszczającego się lodowca jest fenomenem obecnym wyłącznie w Grenlandii i na Antarktydzie. Ilulissat  daje naukowcom i turystom możliwość obejrzenia z bliska czoła lodowca, wrzynającego się w zamarznięty fiord. Widok skał, lodu i morza w akompaniamencie przeraźliwych dźwięków, wydobywanych przez przemieszczający się lodowiec, daje efekt zadziwiającego spektaklu natury. Ilulisat na tle zorzy polarnej jest zjawiskiem, które trzeba zobaczyć.

Błyszczący pokaz zielonych, żółtych i czerwonych świateł na atramentowym niebie jest czymś wyjątkowym. Latem, podczas polarnych nocy, warto wziąć udział w rejsie przez fiord, żeby zobaczyć ciepły blask słońca, odbijający się w wielkich lodowych bryłach. Podczas takiej wyjątkowej wycieczki nie sposób odmówić sobie także Martini z „prawdziwym lodem”.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Jezioro Turkana

Jezioro Turkana leży głównie na jałowych obszarach. Jest to największe jezioro alkaliczne na świecie. Zasilane jest przez trzy rzeki, ale nie ma żadnego odpływu. Poziom wody waha się w zależności od pory roku, tworząc stale zmieniający się krajobraz. Obszar należący do światowego dziedzictwa UNESCO, usytuowany we wschodniej części Wielkich Rowów Afrykańskich na północy Kenii, jest bogatym siedliskiem zwierząt. W pobliżu jeziora znajdują się wygasłe wulkany, a na jego powierzchni wulkaniczne wyspy.

Pierwszym Europejczykiem, który odkrył jezioro w 1888 r. był Richard Leakey. Pochodzący z Kenii, angielski paleontolog odnalazł w tym rejonie szkielet człowieka sprzed trzech milionów lat. Turyści przyjeżdżają tu, żeby podziwiać dzika przyrodę. Równiny wokół jeziora zamieszkują ssaki takie jak zebry, gazele, żyrafy, a także lwy i gepardy. Jezioro Turkana jak większość zbiorników wodnych Wielkich Rowów Afrykańskich, jest znaczącym siedliskiem ptaków. Najciekawszymi okazami są różowe flamingi, brodźce leśne i piskliwe, brzytwodzioby afrykańskie oraz kormoran białoszyi. Największą atrakcją jeziora są jednak krokodyle nilowe, które osiedliły się tu dawno temu, kiedy poziom wód jeziora był znacznie wyższy i sięgał Białego Nilu.

Jezioro Turkana o zielonkawej wodzie jest oddalone i trudno dostępne, ale koniecznie trzeba je zobaczyć.

Źródło:  „501 najwspanialszych cudów natury”

Alpy Berchtesgadeńskie.

 Park Narodowy Berchtesgaden leży w południowo-wschodniej Bawarii na granicy z Austrią. Jest to jedyny alpejski rezerwat w Niemczech. Słynie ze szlaków pieszych i wspinaczkowych Znajduje się w nim Watzmann, trzecia największa górą w kraju i Königsee, piękne glacjalne jezioro. Ściany dolin pokryte są gęstym lasem, poprzedzielanym głębokimi wąwozami, a u podnóży gór rozciągają się pola uprawne.

Königsee (Jezioro królów), jak sama nazwa wskazuje było popularne wśród królewskiej rodziny, a obecnie jest znanym ośrodkiem rekreacyjnym. Po jeziorze pływają wyłącznie łodzie o napędzie elektrycznym, dlatego woda pozostaje czysta. Jezioro zajmuje obszar o powierzchnie 5,2 km2 i leży w otoczeniu górskich szczytów. Do najpopularniejszych sportów wodnych w tym regionie należy kajakarstwo. Tuz nad taflą jeziora wyłania się Watzmann, uznany szczyt wśród doświadczonych alpinistów.

W 1990 r. park narodowy o powierzchni 210 km2 stał się częścią rezerwatu Biosfery UNESCO. Został wyróżniony ze względu na alpejski krajobraz. Zamieszkują tu m. in.  sępy płowe, orłosępy brodate, orły przednie, kozice, vulpesy i sarny.

Najczęściej odwiedzany szlak turystyczny prowadzi na Kehlstein o wysokości 1835 m. Grzbiet ten zasłynął z wybudowanej na zachodnim krańcu herbaciarni Hitlera.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Góra Stołowa.

Usytuowana na południowym krańcu Afryki, Góra Stołowa stanowi tło dla leżącego u jej podnóża miasta Cape Town. Wzniesienie ma 3 km długości i charakterystyczne stożkowe wzgórza po obu stronach. Na zachodzie znajduje się Lion’s Head (głowa lwa), a na wschodzie Devil’s Peak (szczyt diabła) Latem płaski wierzchołek góry spowija gruba warstwa mgły, przypominająca obrus. Góra jest częścią Table Mountain National Park.

Większość turystów korzysta z kolejki linowej, wjeżdżającej na sam szczyt, mimo że jest tu wiele pieszych szlaków i dróg wspinaczkowych. Najwyższym szczytem jest kopiec kamieni usypany przez Macleara Beacona w 1865 r. Główna formacją roślinną spośród 1470 gatunków występujących na piaskowym wzniesieniu jest fynbos. Najczęściej spotykane zwierzę to góralek przylądkowy, ale żyją tu także jeżozwierze, mangusty, węże i pawiany. Powstał program reintrodukcji rodzimych koziołków skalnych.

Nie tylko bliskie spotkanie z naturą czyni ze wspinaczki na Górę Stołową wspaniałą przygodę. Widoki na miasto i wzdłuż wybrzeża są fenomenalne.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”