Dolina zamieszkiwana była od czasów
neolitycznych, a obecność źródeł ze słodką wodą sprawiła, że
zatrzymywały się tu karawany wędrujące przez pustynię. W I w. p.
n. e. w regionie tym osiedlili się Nabatejczycy, zanim ich stolicą
stała się Petra. Pozostawili po sobie kamienne topory, naczynia z
epoki żelaza, malowidła naskalne i świątynię bogini Allat.
Najwyższym szczytem doliny jest
skalne wzgórze Dżabal Rum o wysokości 1754 m. W pogodny dzień z
jego wierzchołka można dostrzec granicę Arabii Saudyjskiej i Morze
Czerwone.
Wczesną wiosną jak spadnie deszcz,
pustynia budzi się do życia. Czerwone anemony, czarne irysy, jasne
maki i lecznicze zioła dodają krajobrazowi kolorytu. Szybujące po
niebie orły i myszołowy to tylko dwa z 110 zaobserwowanych tu
gatunków ptaków. W regionie tym mieszkają koziorożce, wilki,
lisy, arabskie koty i lisy. Wciąż w Wadi Rum żyją także
koczownicze ludy Beduinów.
Obszar ten jest objęty ochroną, więc
tuż przy wjeździe znajduje się posterunek pustynnego patrolu.
Policjanci nadzorują okolicę, poruszając się na wielbłądach.
Noszą powłóczyste szaty i czerwono-biały turban, za pasem maja
sztylet a na plecach przewieszoną strzelbę. W Wadi Rum najlepiej
odpoczywa się pod rozległym gwieździstym niebem, popijając kawę
z kardamonem i wsłuchując się w ciszę.
Źródło: „501 najwspanialszych
cudów natury”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz