Jezioro Titicaca

Na granicy Peru i Boliwii w zagłębieniu Altiplano, leży jezioro Titicaca o błękitno-kobaltowych wodach. Jezioro to odgrywało znacząca rolę w historii i mitologii Inków. Według Indian to właśnie tutaj świat miał swój początek, kiedy słońce, księżyc i gwiazdy wynurzyły się z wody.

Jezioro Titicaca to najwyżej położona żeglowna droga wodna na świecie. Ma 176 km długości i 50 km szerokości, a jej wody osiągają głębokość 281 m. Do Altiplano wpływa ponad 25 rzek zasilających rozległy zbiornik wodny, a wypływa tylko jedna Desagudero. Większość wody wyparowuje w słońcu.

Na jeziorze znajduje się 41 wysp, zamieszkanych przez Indian Keczua, którzy zachowali swoją tradycyjną kulturę. Żyją oszczędnie, utrzymując się z rolnictwa i rybołówstwa, a także szyją etniczne ubrania dla turystów.

Niezwykłe wyspy Uros są główna atrakcją turystyczną tego regionu. Sztuczne trzcinowe wysepki zostały zbudowane przez Indian z plemienia Uro, którzy chcieli ukryć się przed hiszpańskimi osadnikami. Obecnie zasiedlają je Indianie Ajmara, którzy zbudowali na nich trzcinowe domy, a nawet kościół. Pływają po jeziorze utrzymując się z rybołówstwa i turystyki.

Koniecznie trzeba zobaczyć ruiny na Wyspie Słońca i wyspy Amantani i Taquille, gdzie jeśli to możliwe, najlepiej zostać na noc.

Pod rozłożystym śniegiem, na tle ośnieżonych szczytów Kordylier, otoczone aurą legend starożytnej cywilizacji Inków Titicaca, mimo tłumów nadal zachwyca.

Źródło: „ 501 najwspanialszych cudów natury”

Ratanakiri

Dystrykt Ratanakiri w północno-wschodniej Kambodży to niemal nietknięty przez cywilizację obszar. Na jego terenach żyje 12 grup plemiennych, zwanych ogólnie Khmerami Górskimi. Stanowią oni 80% mieszkańców tego regionu. W obrębie dystryktu nie ma elektryczności, bieżącej wody, ani utwardzonych dróg. Tutejsza ludność żyje tak, jak jej przodkowie.

Ratanakiri to obszar wiejski. Przeważającą część krajobrazu stanowią pofałdowane wzgórza i pola. W pobliżu granicy z Wietnamem znajduje się gęsty, górski las. W rejonie Banlung, stolicy dystryktu, istnieją plantacje orzechów nerkowca, kauczukowca i kawy. Kilka plemion Khmerów Górskich wciąż żyje głównie w lesie i kultywuje tradycyjne metody rolnicze. Ci fascynujący ludzie w dalszym ciągu polują przy użyciu kuszy i zatrutych strzałek. Są animistami i podczas każdego ważniejszego święta, składają ofiarę ze świni. Nadal noszą tradycyjne stroje – kobiety z plemienia Krung przewiązują wokół talii sarongi i odsłaniają piersi, a Brou tatuują twarze i noszą ciężką biżuterię z kości słoniowej.

Banlung to dobra baza wypadowa do zwiedzania tubylczych osad, ale w okolicy znajdują się także inne atrakcje, chociażby w postaci wodospadów. Najsłynniejszym miejscem w regionie są okolice jeziora Yak Loum, leżącego w kalderze pradawnego wulkanu. Okrągły zbiornik, otoczony gęstą roślinnością deszczowego lasu, świetnie nadaje się do pływania. Jego przejrzysta woda ma prawie 48 m głębokości. Większość Khmerów Górskich uznaje jezioro za święte miejsce. Ze ścieżki biegnącej wokół Yak Lolum można obserwować papugi i inne tropikalne ptaki.

Warto też odwiedzić kopalnię kamieni półszlachetnych.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Keli Mutu-niczym kameleon zmieniają swe barwy

Mieszkańcy Flores twierdzą, że na ich ojczystej wyspie, wysoko w górach, w jeziorze, którego wody wydają się czarne, żyją dusze czarnoksiężników. Pobliskie zielone jezioro jest siedzibą dusz grzeszników, dusze dziewic i niemowląt spoczywają natomiast w trzecim, bladozielonym jeziorze.
Te trzy jeziora leżą na wysokości ponad 1600metrów, wtulone w kratery Keli Mutu, jednego z wielu wygasłych wulkanów wyspy Flores, posiadającej także 14 aktywnych wulkanów i często nawiedzanej przez trzęsienia ziemi. Bliskie sąsiedztwo jezior o tak zaskakująco odmiennych barwach jest tym dziwniejsze, że jeszcze niedawno kolory wody były inne: czarny, kasztanowy i niebieski, a w latach 60. XX wieku jeszcze inne: mlecznobiały, czerwonobrązowy i niebieski. Trzydzieści lat wcześniej barwy były takie same jak dziś.
Nikt nie zna przyczyn tego zjawiska. Trzy tafle wody wody wypełniają ziejące niegdyś ogniem wgłębienia, a pod wpływem nieznanych procesów szykuje się następna zmiana kolorów

Wyścig na Koniec Świata

 




Słowa Tennysona: "Zmagać się, poszukiwać, odkrywać - i nie rezygnować" wyryte są na pomniku stojącym u stóp góry Erebus. Są one hołdem złożonym dzielnym ludziom, którzy latem 1911-1912 uczestniczyli w wyścigu do bieguna południowego. Brali w nim udział brytyjski kapitan marynarki wojennej Robert Falcon Scott i norweski podróżnik Roald Amundsen.
Ekipy dowodzone przez obu śmiałków założyły pierwsze bazy w odległości ok 800 kilometrów od siebie - Norwegowie w Zatoce Wielorybiej, a Brytyjczycy na Wyspie Rossa. Amundsen wybrał do ciągnięcia sań psy, Scott natomiast uznał, że uczestnicy ostatniego etapu podróży powinni ciągnąć je sami. Wynikało to po części z braku doświadczenia obchodzenia się z psami, ale i z odrobiny mistycyzmu: biegun powinien zostać zdobyty dzięki osobistemu trudowi w pokonywaniu napotkanych przeszkód.
Norwegowie wyruszyli w drogę 19 października 1911 roku z czterem saniami. Miesiąc później zaczął się najtrudniejszy etap wyprawy - pokonanie urwisk lodowych Lodowca Axela Heiberga, by dostać się na Płaskowyż Polarny. 14. grudnia o godzinie 15:00 podróżnicy, w napięciu wpatrując się w liczniki kilometrów na saniach, jednocześnie krzyknęli: "STOP!". Dokonane pomiary potwierdziły, że dotarli do bieguna południowego.
Pięcioosobowy zespół brytyjski dowodzony przez Scotta, ciągnąc obładowane sanie dotarł do bieguna 17 stycznia 1912 roku. Widoczny już z daleka czarny punkcik namiotu  z norweską flagą powiedział im, że się spóźnili. "Dobry Boże, cóż to za straszliwe miejsce" -zapisał Scott w swoim dzienniku.
Brytyjczycy ruszyli w drogę powrotną. Już wtedy  Evans i Oates mieli ciężkie odmrożenia. 17 lutego Evans zmarł. Pozostali szli dalej, lecz nastały śnieżyce. Wiedząc, że powstrzymuje marsz kolegów Oates oddalił się z obozu i nigdy już go nie widziano. Pod koniec  marca schwytani w pułapkę zamieci, trzej Brytyjczycy, zmarli w namiocie. Gdy odnaleziono ich w listopadzie, wyglądali na pogrążonych we śnie.

 Wieej zjęć i artykułów na naszej stronie:

Wakacje Na Fali

Żródło : Cudowny Świat

Dolina Vinales

Trudno uwierzyć, że surrealistycznie piękna dolina Vinales w północno - zachodniej części Kuby, była kiedyś zupełnie płaska. Obecnie wielkie strome mogoty wyrastają z czerwonych pól niczym gigantyczne, zielone stogi siana.

Niebywały prehistoryczny wygląd doliny, jest wynikiem procesów krasowych. To nadzwyczajne zjawisko geologiczne trwało setki milionów lat na skutek stopniowego rozpuszczania skał wapiennych przez wody gruntowe. Kamienne pagórki podziurawione przez jaskinie i groty z przepływającą przez nie wodą, są jedyną pozostałością po oryginalnym wyglądzie tego miejsca. Reszta została rozmyta. Poza podobnym krajobrazem w Wietnamie, nigdzie indziej na świecie nie ma tak doskonałego przykładu krasowej aktywności.

Indywidualne mikrośrodowisko każdego mogota jest unikalne pod względem fauny i flory. Wiele gatunków roślin i zwierząt występuje tutaj tylko lokalnie. Pośród mnóstwa sosen, paproci i palm znajduje się jedno miejsce, gdzie rośnie palma korkowa „żyjąca skamielina”, której wiek szacuje się na 250 mln lat.

Swój wyjątkowy urok dolina Vinales zawdzięcza także tradycyjnej kulturze wiejskiej. Od setek lat niewiele się tutaj zmieniło, zarówno w sposobie życia, jak i uprawiania ziemi. Główną uprawą tego regionu jest tytoń, a compesinos (rolnicy) wciąż używają uświęconych tradycją technik zasiewu i pielęgnacji. Ich malownicze wioski kontrastują z kolonialnym stylem większości kubańskiej architektury. Różnorodność etniczna żyjących tu ludzi jest reprezentatywna dla całej państwowej kultury, mimo że region ten zachował swoje własne głęboko zakorzenione zwyczaje.

Zwiedzając dolinę Vinales nie przegapcie: 46 km podziemnych galerii i komnat, pełnych stalaktytów i stalagmitów, jezior i rzek. Jednak lepiej nie podróżować w tych okolicach samemu. Zdarzają się przypadki zaginięć. Krajobraz bywa zwodniczy, można się łatwo zgubić lub wpaść do wody.

Źródło: „501 najwspanialszych cudów natury”

Skała Gibraltarska

W Gibraltarze mieści się najsłynniejsza skala na świecie. Ma wysokość 436 m. n. p. m. i wznosi się na terenie Cieśniny Gibraltarskiej, która oddziela Afrykę od Europy. W starożytności wzniesienia po obu stronach cieśniny nosiły nazwę Słupów Herkulesa i oznaczały koniec znanego wówczas świata.

W rzeczywistości, skała Gibraltarska to jurajska góra wapienna, połączona z Hiszpanią piaszczystym przesmykiem. Powstała w wyniku wypiętrzeń odcinając Ocean Atlantycki od Morza Śródziemnego. Położenie skały ma ważne znaczenie strategiczne. Od czasu przynależności do Wielkiej Brytanii na mocy pokoju utrechckiego z 1713 r. stanowiła podczas wojen główny punkt obrony morskich szlaków. We wnętrzu skały znajdują się tunele wykute w ciągu wojen i oblężeń Gibraltaru.

Podstawa góry zajmuje obszar o powierzchni 6,5 km2. Jej wschodnie zbocze ma postać stromego klifu. Zachodni stok jest dużo bardziej łagodny, a u jego podnóża znajduje się miasto. W wyższych partiach skały istnieje rezerwat, w którym żyje około 250 małp magotów z gatunku makaków. Są to jedyne żyjące na wolności małpy w Europie.

Tutejsza flora i fauna jest zaskakująco bogata. Obejmuje endemiczne gatunki, takie jak ubiorek gibraltarski. Na skale obok magotów mieszkają góropatwy berberyjskie, a w wodach cieśniny zaobserwowano delfiny, grindwale, orki oraz kaszaloty. Gibraltar mimo niewielkich rozmiarów, jest wyjątkowo interesujący. Zwiedzając go koniecznie trzeba zobaczyć: Latarnię Europa Point, Zamek Maurów, Miejsce zakotwiczenia Nelsona, Jaskinie ST Michael.

źródło: "501 najwspanialszych cudów natury"

Dobszyńska Jaskinia Lodowa

Dobszyńska Jaskinia Lodowa powstała 7 -9 tysięcy lat temu i jest jedną z najważniejszych jaskiń tego typu na świecie. Znajduje się na terenie Parku Narodowego Słowacki Raj we wschodniej Słowacji.

Podziemna grota została odkryta w 1870 r. przez Eugena Ruffinyia. Rok później udostępniono ją publicznie, a w 1877 r. uruchomiono w jej wnętrzu stałe oświetlenie elektryczne. Przez lata jaskinia znana była miejscowym pod nazwa Lodowej Dziury. W XVIII w. na jej terenie odnaleziono kości smoka, co wywołało nie lada zamieszanie. Wkrótce okazało się jednak, że tajemniczy szkielet należał do niedźwiedzia, ale mit, jakoby jaskinia stanowiła smocze legowisko, przetrwał jeszcze wiele lat. W 2000 r została wpisana na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Lodowa Grota ma 1388 m długości, z czego 475 m udostępnionych jest do zwiedzania. Wejście do niej znajduje się na północno - zachodnich zboczach szczytu Duca na wysokości 970 m. Temperatura pod ziemią utrzymuje się na stałym poziomie od 0 - 1 st. C. Nawet w czasie lata ciepły wiatr nie jest w stanie wyprzeć z jaskini chłodnego powietrza.

Zimny podmuch zaskakuje turystów tuż przy samym wejściu. Lodowe ściany są gładkie w dotyku, a schodząc stopniowo w dół, mija się szereg olśniewających, zmrożonych stalaktytów, stalagmitów i kaskad.

Największa komnata to Wielka Sala o długości 72 m i wysokości 10 m. Maksymalna grubość pokrywy lodowej osiąga tu 26,5 m. W niektórych miejscach podłoga jest tak gładka, że może służyć jako lodowisko. Wiosną połyskujące sople sprawiają, że cały sufit błyszczy, a jaskinia wygląda niczym baśniowy pałac.

Źródło: "501 najwspanialszych cudów natury"

Patagonia

Patagonia to kraina geograficzna położona w południowej części Argentyny i Chile. Jest to piękny nieposkromiony obszar fiordów, wysp, gór wulkanicznych, skamieniałych lasów i zlodowaceń.

Zdominowana na zachodzie przez Andy, Patagonia obejmuje obszar 9 000 000 km2. Gospodarka tego regionu opiera się na wielorybnictwie, górnictwie i rolnictwie (hodowla owiec na południu, uprawa pszenicy i owoców na północy). W 1907 r. w pobliżu Comodoro Rivadavia odkryto złoże ropy.

U podnóża And w rejonie Północnych Jezior Argentyny istnieje kilka parków narodowych. Wędrówka przez nie zapewnia niezapomniane widoki jezior, kwiecistych łąk i poszarpanych szczytów. Południowe Jeziora są jeszcze bardziej efektowne i należą do Parku Narodowego Los Glaciares. W parku znajdują się setki lodowców, z których najsłynniejszym jest Perito Moreno. Czoło lodowca ma pięć kilometrów szerokości i sporadycznie przesuwa się przez jezioro Lago Argentino, co powoduje odrywanie się kawałków lodu, które z hukiem wpadają do wody.

Zróżnicowanie terenu Patagonii wpływa na różnorodność tutejszej fauny i flory. Mieszkają tu zarówno kondory, jak i pingwiny cesarskie, nandu, kolibry, flamingi, torpedówki falklandzkie, magellanki zmienne i aleksandretty długosterne. Ssaki żyjące na lądzie to między innymi lis brazylijski, lama i kuguar. Natomiast w oceanie pływają wieloryby biskajskie, orki i słonie morskie.

Ten odległy krajobraz urzeka spokojem i napawa pięknymi widokami.

Źródło: "501 najwspanialszych cudów natury"

Pajęcze drzewa

W 2010 roku Sindh w Pakistanie nawiedziła powódź. Przed wielką wodą miliony pająków schroniły się na drzewach. Z powodu, że powódź cofała się bardzo powoli, pająki osnuły wiele drzew w tamtych okolicach grubym całunem pajęczyny.
Przez brak dostępu światła drzewa powoli obumierają, jednak dzięki zjadającym komary pająkom miejscowa ludność jest mniej narażona na ataki malarycznych komarów. Tamtejsi mieszkańcy twierdzą, iż liczba dokuczliwych owadów jest wyraźnie mniejsza, niż można by się spodziewać przy nadal stojącej w całej okolicy wodzie.
Malaria to najczęstsza na świecie choroba zakaźna, na którą co roku zapada ponad 220 mln osób, a umiera 1-3 mln, której ofiarami są głównie dzieci poniżej 5 roku życia z Czarnej Afryki.
Podobny incydent miał miejsce w Australii. Wieśniacy w prowincji Nowa Południowa Walia żyli jak w horrorze: wszystkie drzewa, wszystkie krzaki, a nawet cała ziemia były pokryte grubymi pajęczynami, które plotły nie tysiące, ale miliony pająków o różnych rozmiarach i kolorach!
Nawet dla Australijczyków, którzy przyzwyczajeni są do stawonogów i masowych stworzeń jadowitych, incydent ten był jak z horroru. Naukowcy, którzy odpowiedzieli na wezwanie pomocy do mieszkańców miasta Wagga Wagga, przybyli na miejsce i ustalili, że przyczyną tego zjawiska są powodzie. Zatopienie dużych obszarów leśnych spowodowało, że pająki zmuszone były by zostawić drzewa i przejść w bardziej górzyste tereny. Nowe środowisko pająki natychmiast zaczęły dostosowywać do swoich potrzeb.
Niestety aby pozbyć się pająków są tylko dwa rozwiązania: obniżenie poziomu wody lub bardziej drastyczny sposób-ogień.

 

biuro@wakacjenafali.pl 

698 165 466

Archipelag Wałaamski na jeziorze Ładoga - Rosja

Ładoga o powierzchni 17700 km2 to największe jezioro w Europie i symboliczna dusza Rosji. Na jeziorze znajduje się 660 wysp, których perłą jest Wałaam. Największa wyspa Ładogi należy do archipelagu Wałaamskiego, położonego w miejscu, gdzie Republika Karelii graniczy z Finlandią.

Większość turystów pokonuje trasę 215 km z Petersburga łodzią lub wodolotem, bądź też wybiera krótszą drogę promem z miast Karelii: Sortawały i Pitkiaranty. Żeglując wzdłuż zatok, klifów i sosnowych lasów zaczyna się rozumieć rolę Ładogi, jako duchowej samotni. Tutejszy krajobraz kulturowy jest równe ważny, jak przyroda. Jezioro i wyspa Wałaam odzwierciedlają 1000 lat rosyjskiej historii. W czasie II Wojny Światowej, podczas oblężenia Leningradu (Petersburga), przez zamarzniętą Ładogę przebiegał szlak zaopatrzeniowy o nazwie „Droga życia”. Wałaam od wieków była zamieszkiwana przez najstarsza społeczność klasztorną. Obecnie, tak jak w przeszłości, endemiczne nerpy wylegują się na skałach w pobliżu prawosławnych kaplic, kościołów i pustelni, w których modlą się mnisi. W głębi wyspy ukryty jest Monastyr Przemienienia Pańskiego, który podobnie jak grecki klasztor na górze Athos, podporządkowany jest bezpośrednio jurysdykcji patriarchy.

Warto też wiedzieć, że pierwszy święty Ameryki, Herman z Alaski, pochodził z Wałaamy.

Źródło: "501 najpiękniejszych cudów natury"

Lodowiec, który jest czynnym wulkanem

Cotopaxi

Ten niemal idealnie symetryczny stożek wulkaniczny o wysokości 5896 m n.p.m. jest zawsze pokryty śniegiem i lodem. Znajduje się on w Kordylierze Środkowej w Andach, ok 50km od stolicy Ekwadoru, Quito.

Cotopaxi jest najwyższym czynnym wulkanem na świecie. Jego pierwsza odnotowana erupcja miała miejsce w 1533 r., zaś ostatni większy wybuch, w 1877 r., by jednocześnie jednym z najtragiczniejszych. Tysiące ludzi zginęło wówczas pod ogromnymi lawinami błota i potokami wody z roztopionych podczas erupcji śniegów.

 

biuro@wakacjenafali.pl 

698 165 466
690 988 696

Ekwador tanio, Ekwador tanie loty, Ekwador wyprawy, Ekwador zwiedzanie, Ameryka Południowa tanio

Najdłuższy na świecie kompleks jaskiń

Jaskinia mamucia

W odległości ok. 145km od Louisville , w stanie Kentucky, znajduje się najdłuższy na świecie kompleks jaskiniowy Mammouth Cave (Jaskinia Mamucia). Jego chodniki i korytarze maja łączną długość 530km. Zostały odkryte przez europejczyków w 1797r. Znaleźć w nich można wiele wspaniałych, pobudzających wyobraźnię stalaktytów, stalagmitów, cienkich, tworzących kaskady warstw wapiennych oraz delikatnych kryształów siarczanu wapnia w kształcie kwiatów. W płynącej na głębokości ok 110m rzece Echo żyje wiele ryb, raków i krewetek. Wszystkie mają uwstecznione organy wzroku i są bezbarwne, co jest rezultatem ewolucyjnego przystosowania się tych organizmów do egzystencji w absolutnej ciemności.

 

 biuro@wakacjenafali.pl

698 165 466

Spadł śnieg na Saharze??!!!!!

 

 

 

Pustynia Biała (El-Sahra El-Bejda)

Swą nazwę zawdzięcza charakterystycznej barwie tutejszych skał. Nie są to jednak zwykłe skały. To niesamowite, fantastyczne rzeźby o wyjątkowo bogatych i wyrafinowanych kształtach. Podobnie jak obrazy surrealistów, wyzwalają one wiele skojarzeń.

Nie należy się dziwić jeśli wśród białych skał odnajdzie się skamieniałą muszlę. Obszar dzisiejszej Sahary znajdował się kiedyś pod powierzchnią rozległego morza. Na jego dnie odłżyły się grube warstwy martwych organizmów, które utworzyły wapień - „rzeźbiarski” materiał matki natury, która zamiast dłutem posłużyła się wodą. Wyrzeźbiła nią w saharyjskim wapieniu jaskinie i wąwozy, aby po tysiącach lat, gdy klimat stał się suchy i gorący, ustąpić miejsca wiatrom i piaskowi. To właśnie maleńkie ziarenka piasku niesione przez wiatr kształtowały przez tysiąclecia dzisiejsze formy Pustyni Białej. Im niżej, tym ich siła niszcząca jest większa – stąd fantastyczne grzyby i kowadła, zaprzeczające prawom ciążenia. Wywiany ze skał, kredowy pył pokrywa ziemię. Rozjarzona słońcem biel uderza w oczy, ale to tylko część barwnego spektaklu. U stóp kamiennych grzybków leży złoty piasek, a w tle widać czyste intensywnie błękitne niebo. Jeżeli przybędzie się tu o zachodzie słońca, pejzaż zagra wszystkimi barwami tęczy. W nocy przy świetle księżyca, przypomina krajobraz arktyczny.

Trudno więc się dziwić, że pustynia Biała to jedno z ulubionych miejsc fotografów z całego świata. Jest to także popularny cel egipskich wycieczek szkolnych. turyści z Europy przybywaliby tu zapewne chętniej, gdyby nie klimat z temperaturami dochodzącymi w południe do 50st C.

Na Pustynie Białą dostać można na wielbłądzie, bądź samochodem terenowym, przebywając ok 45km, kierując się na północ od Oazy El-Farafra

biuro@wakacjenafali.pl 

Egipt tanio, Egipt first minute, Egipt zwiedzanie, Egipt tanie loty, Egipt all inclusive, Egipt last minute, Kair, Sharm el Sheikh, Taba, Marsa Alam, Hurghada, Egipt rejs po nilu, Dolina Królow, Oaza